"เหลยกงเจียงเทียนจิน" คือเทพแห่งสายฟ้าฟาด ท่านลงทัณฑ์ต่อผู้ก่อกรรมชั่วเกินกว่าจะให้อภัยได้ การลงโทษของท่านคือการบันดาลให้ฟ้าผ่าลงที่คนนั้น ด้วยเหตุนี้ท่านจึงเป็นเทพผู้พิทักษ์คุณธรรมอีกองค์หนึ่ง นอกจากนี้ในชนบทของจีนยังมีผู้คนเคารพกราบไหว้บูชาท่านเพื่อขอฝนอีกด้วย

ตามตำนานห้องสิน หลุยจินจู่ หรือเหลยเจินจื่อ (雷震子) เป็นบุตรคนที่ 101 ของเจ้าเมืองซีฉีชื่อจีชัง ถือกำเนิดที่ภูเขานกนางแอ่น เจ้าเมืองซีฉีจึงมอบหลุยจินจู้ให้เป็นศิษย์นักพรตหุนตงจู๊ (หวินจงจื่อ) ซึ่งบำเพ็ญอยู่ในถ้ำของภูเขาจงหนาน หลังจากนั้นจีชังเจ้าเมืองซีฉีก็เดินทางไปรับโทษติดคุกที่เมืองเฉาเกอเป็นเวลา 7 ปี (เพราะว่าจีชังมีคนรักเยอะและตั้งอยู่ในคุณธรรม พระเจ้าซางโจ้วอ๋องจึงระแวงว่าจีชังจะคิดกบฏ เลยหาเรื่องใส่ร้าย)

พอครบ 7 ปี ลูกคนโต "จีเปก" ก็มาพาออกจากคุกและนำของมีค่ามาถวาย แต่ถูกมเหสี (จิ้งจอกเก้าหางแปลงกาย) ของพระเจ้าซางโจ้วอ๋องหาเรื่องและประหารชีวิต แล้วเอาเนื้อใส่ขนมเปี๊ยะให้จีชังกิน จีชังรู้แต่ก็แกล้งกินจนหมด พระเจ้าซางโจ้วอ๋องคิดว่าจีชังไม่มีสติอะไรแล้วจึงพระราชทานอภัยโทษและปล่อยตัวไป แต่จีชังยังไม่ทันไปได้ถึงไหนพระเจ้าซางโจ้วอ๋องก็เปลี่ยนใจให้ทหารตามไปจับฆ่าทิ้ง

นักพรตหวินจงจื่อจับยามก็รู้ได้ว่าจีชังมีอันตราย จึงเล่าเรื่องให้หลุยจินจู่ฟังทั้งหมดและให้ไปหาศิลามาแผ่นนึงเพื่อจะทำอาวุธให้ ฝ่ายหลุยจินจู่พอเข้าไปในป่า (มีผลไม้วิเศษมากมาย) ก็เห็นผลไม้สุกน่ากิน 2 ลูกก็ขึ้นไปเก็บมาคิดว่าจะกิน 1 ลูกและให้อาจารย์ 1 ลูก แต่ผลไม้นั้นอร่อยจนอดใจไม่ไหว หลุยจินจู่เลยกินทั้งหมด เมื่อกินจนหมดก็รู้สึกตัวอีกทีว่ากำลังมีปีกงอกขึ้นจากไหล่ทั้งสอง จมูกก็ยื่นยาวเป็นปากนก หน้าเขียวดำคล้ำ มีเขี้ยวงอกออกมาด้วย ผมก็กลายเป็นสีแดงผิดจากคนทั่วไป ลำตัวสูงใหญ่ขึ้นทั้งๆที่อายุเพียง 7 ขวบ เพื่อนที่ไปด้วยกันจึงรีบพากลับไปหาอาจารย์ พออาจารย์ได้เห็นก็ดีใจมอบกระบองทองวิเศษให้ และเสกคาถารามสูรและลมฝนกำกับให้ที่ตัวพร้อมให้ทดลองบิน

หลุยจินจู่จึงได้บินไปช่วยบิดาและไปส่งที่เมืองซีฉี แล้วจึงบินกลับไปเรียนวิชากับนักพรตหวินจงจื่อต่อ เมื่อจีชังกลับเข้าเมืองก็ได้คนเก่งอย่าง "เจียงจื่อหยา" มาช่วยงานทำให้บ้านเมืองเจริญรุ่งเรืองและขยายอาณาเขตออกไปกว้างขวาง แต่จีชังอยู่ได้เพียง 6 ปี ก็สิ้นพระชนม์ จีฟาบุตรคนรองก็ได้ขึ้นปกครองแทนและตั้งตนเป็นกษัตริย์นามว่า "โจวอู่อ๋อง" ปฐมกษัตริย์แห่งราชวงศ์โจวตะวันตก

ฝ่ายเมืองเฉาเกอนั้น พระเจ้าซางโจ้วอ๋องก็ไม่ทรงตั้งอยู่ในความยุติธรรม บรรดาหัวเมืองต่างพากันแข็งข้อและในเมืองก็กำลังวุ่นวาย พระเจ้าซางโจ้วอ๋องได้แต่งตั้งให้เหวินจ้งเป็นแม่ทัพใหญ่ยกทัพไปปราบเมืองซีฉี ฝ่ายนักพรตหวินจงจื่อจึงให้หลุยจินจู่กลับไปช่วยพี่ชายตนเองทำศึก ทั้งสองผลัดกันแพ้ผลัดกันชนะจนในที่สุดกองทัพเมืองซีฉียกไปล้อมเมืองเฉาเกอได้ พระเจ้าซางโจ้วอ๋องได้หนีเข้าตำหนักและให้นางสนมเผาตำหนักจนตัวเองตายในกองไฟ หลังเสร็จศึกพระเจ้าโจวอู่อ๋องก็ให้เจียงจื้อหยาประกอบพิธีเรียกดวงวิญญาณทั้งหลายมารับรางวัลและรับโทษ ส่วนหลุยจินจู้ หลี่จิ้ง(พ่อนาจา) หลีบกเฉีย(พี่ชายนาจา) หลีโลเฉีย(นาจา) เอียวเจี้ยน(เอ้อหลาง) และอุยฮอ ไม่ขอรับรางวัลใดๆทั้งสิ้น ถือว่ามาทำการรบตามคำสั่งของอาจารย์ หลังจากนั้นก็ลากลับไปยังสำนักตามภูเขาที่พักของตนเพื่อบำเพ็ญต่อ จนทั้ง 7 คนสำเร็จเป็นเซียน

แหล่งที่มา : FB ตึ่ง-หนั่ง-เกี้ย  https://www.facebook.com/chn.gods/posts/1069333383166851/